1 views
જીવનના બપોરની કવિતા
જેને જવા દવ છું,
તે જ આંગળી પકડી ને પાછું આવે છે.
ને જેને આવકારું છું,
તે જ આંગળી ચીંધે છે.
કરવું તો શું કરવું
અંજામ બધાના સરખા લાગે છે.
ત્રાજવું નથી આ જીંદગી છે
માપી તોલી ને ના પસાર થાય.
હવે મથક દૂર નથી પણ પહોંચી જવામાં મથામણ કેટલી છે.
તેથી જ વિસામો લઉ બે ગડી
ને પછી ભલે પાસા પડ્યા એવા જીવી લેવાશે જીવનના...
© prachirav
તે જ આંગળી પકડી ને પાછું આવે છે.
ને જેને આવકારું છું,
તે જ આંગળી ચીંધે છે.
કરવું તો શું કરવું
અંજામ બધાના સરખા લાગે છે.
ત્રાજવું નથી આ જીંદગી છે
માપી તોલી ને ના પસાર થાય.
હવે મથક દૂર નથી પણ પહોંચી જવામાં મથામણ કેટલી છે.
તેથી જ વિસામો લઉ બે ગડી
ને પછી ભલે પાસા પડ્યા એવા જીવી લેવાશે જીવનના...
© prachirav
Related Stories
