I don't know why I still hope for you to show up on my door.
Because if we go back two months before we were arguing and fighting we drifted.
I don't know why I can't put that into my brain.
It's making me go insane when I see that you're okay when you post videos of you having fun.
I have to pretend it doesn't feel like i'm being cut by a knife.
My hart it's graced in half because I tell my friends that I don't care.
when I know deep down that I'm lying.
And I just want you to reach out and write me a paragraph on how sorry you felt for ruining my mental health more than it already was.
But that will never happen.
Because you're moving on with your life.
Well I can't help but he left behind.

Ik weet niet waarom ik nog steeds hoop dat je bij mij aan de deur komt.
Want als we twee maanden teruggaan voordat we ruzie hadden en vochten, leek het wel een droom.
Ik weet niet waarom ik dat niet in mijn hersenen kan stoppen.
Ik word gek als ik zie dat het goed met je gaat als je video's plaatst waarin je plezier hebt.
Ik moet doen alsof het niet voelt alsof ik door een mes wordt gestoken.
Mijn hart is doormidden gesneden omdat ik tegen mijn vrienden zeg dat het mij niets kan schelen.
Terwijl ik diep van binnen weet dat ik lieg. En ik wil gewoon dat je contact met me opneemt en me een paragraaf schrijft over hoe jammer je het vond dat je mij mentaal nog meer kwetste dan dat ik al was.
Maar dat zal nooit gebeuren.
Omdat je verder gaat met je leven.
Ik kan het er niets meer aandoen, hij is verdwenen.