I knew our love wouldn't last forever.
It felt like I was counting down the days,
but I still held you and stayed up late talking to you like life was a game and I simply played along..
As if we were a song that I could effortlessy hum along to.
I may not have known the lyrics,
but I memorized the tune.
The problem is that those three minuts wouldn't last forever.
And later on,
I'd sing a song from beginning to the end.
Belting all the words as they run trough my head.
Our melodie was beautiful,
and I miss the way I'm rang.
But mostly I miss the way we had the same understanding of how it sang.
So even when the song ended and my playlist shuffled on,
I still sort of will remember the tune of our love song.



Ik wist dat onze liefde niet eeuwig zou duren.
Het voelde alsof ik de dagen aan het aftellen was.
Maar ik hield je nog steeds vast, en bleef s'nachts laat op om tegen je te praten alsof het leven een spel was en ik speelde gewoon mee.
Alsof we een liedje waren dat ik moeiteloos kon meeneuriën.
Ik kende de tekst misschien niet, maar ik heb het deuntje uit mijn hoofd geleerd.
Het probleem is dat die drie minuten niet eeuwig zouden duren.
En later zong ik een lied van begin tot eind. Ik laat alle woorden door mijn hoofd stromen.
Onze melodie was prachtig, en ik mis de manier waarop ik gebeld wordt.
Maar vooral mis ik de manier waarop we hetzelfde begrip hadden van hoe we het zongen.
Dus zelfs toen het nummer eindigde en mijn afspeellijst doorging, kan ik me nog steeds de melodie van ons liefdeslied herinneren.