ମୋ ଗାଁ

ଫସର ଫାଟିଲେ ସୁନେଲି ଶିଶିର ମୋ ଗାଁରେ ବିଞ୍ଚିଯାଏ
କିଚିରି ମିଚିରି ବିହଂଗର ସ୍ୱରେ ପ୍ରାତଃ ବିମୁଗ୍ଧ ହୁଏ

ସିଶିରକୁ ଭେଦି ସୁରୁଜ ଶକତି ମୋ ଗାଁ ଲୟେ ପ୍ରବେଶେ
ସେ ପବିତ୍ର ଜ୍ୟୋତି ମୋ ଗାଁର ସାଥୀ ମଧୁର ମଧୁର ବାସେ

ପ୍ରବେଶି କିରଣ ବିରାଜୟୀ ଯେବେ ମୋ ଗାଁର ଭୂମିପରେ
ସକଳ ଅଳସ କିଟନାସ ଯାଏ ରବି ତେଜ ରଶ୍ମି ଧାରେ

କାକ କୁକୁଡ଼ାର ଗୁଞ୍ଜନ ରାବରେ ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗେ ମୋ ଗାଁ
ପ୍ରଭୁ ରାମେଶ୍ବର ଜଗତେ ମୋ ଗାଁ ଗୌରଙ୍ଗପାଟଣା ନାଆଁ

ଧୌତ କରେ ତାର ଚିଲିକାର ନୀର ମୋ ଗାଁର ବେନି ପାଦ
ପର୍ବତ ଉହାଡେ ଶିବ ମଗ୍ନେ ବସି ବିସ୍ତାରଇ ଆଶୀର୍ବାଦ

ମୋକୁଳ ବେଉସା ବିଶାଳ ଚିଲିକା ସାଜିଛି ରତ୍ନ ଭଣ୍ଡାର
ସେଇ ଏକା ସାହା ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ବଞ୍ଚେ ଗାଁ ପରିବାର

ମୋ ଗାଁ ନାଉରୀ ନୌକା ଆଦରି ନିତି ଚିଲିକା ବକ୍ଷରେ
ମାରିବାକୁ ମିନ କରେସେ ଗମନ ପେଟ ପାଇଁ ମୁଠେ ଭରେ

ମୋ ଗାଁର ଚଷା ସେ ବୁଢା ମଉସା ପଗଡିଟେ ବାନ୍ଧି ମୁଣ୍ଡେ
ମାଟି ସହ ମିଶି ମାଟି ହୋଇ ଖଟେ ତୋରାଣି ପିଇକି ତୁଣ୍ଡେ

ନଇବଣ ଘେରା ସୁସୁମା ପସରା ମୋ ଗାଁର ଚାରୁଚିତ୍ର
ହୃଦେ ଭାତୃଭାବ ଅପୂର୍ବ ସଙ୍ଗମ ସର୍ବେ ଏକାକାର ମିତ୍ର

ଅଳସି ନଈର କୁଳୁ କୁଳୁ ନାଦେ ଝରେ ଝରରାଣୀ ଝରଣା
ମୃଦୁ ମଳୟର ମଧୁ ପରସରେ ହସେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ଅଗଣା

ମାତା ଗ୍ରାମଦେବୀ ମୋ ଗାଁ ଜଗିଛି ବୁଢ଼ୀ...