उरले सूरले जपून वापरायची
सवय किती छान होती,
आयुष्य साधंच होतं तरी
मजा किती औरच होती!!

तोडकी मोडकी कंपास ,
पुन्हा जोडून वापरत होतो.
झिजली जरी पेन्सिल तरी,
टोपण लावून लिहीत होतो.

तुटलेला पेन पुन्हा पुन्हा
स्प्रिंग बदलून वापरत होतो.
एकच पेन खूप जपून,
रिफिल बदलून वापरत होतो.

जुनीच पुस्तके वर्तमानपत्राचे,
कव्हर लावून वापरत होतो.
तुझीच पुस्तके दे बरं मला,
आधीच सांगून ठेवत होतो.

जुन्या वह्यांची कोरी पाने,
दाभन वापरून शिवत होतो.
जुन्यातूनच नाविन्याचा,
आनंद आम्ही घेत होतो!!

सायकलच्या जुन्या टायरचे,
गाडे आम्ही चालवत होतो.
तोल कसा सांभाळावा,
बेमालूमपणे शिकत होतो.

फुटलेल्या फटाक्यांची,
दारू गोळा करत होतो.
उरलेल्या चिंध्याचा,
गरगरीत चेंडू करत होतो.

तुटलेल्या स्लीपरला,
पिन लावून वापरत होतो,
ध्येयाकडे न थांबता,
तरीही पाऊले टाकत होतो.

फुटलेल्या बांगड्यानाही,
वाया घालवत नव्हतो.
दगडाचा बच्चू,तर फरशीची
लगोरी आम्ही करत होतो.

फाटलेल्या गोधडीला ठिगळं,
लावून सजवत होतो.
उसवलेल्या कपड्यांना,
धाग्या दोऱ्याने शिवत होतो.

गंध जरी जुना असला,
तरि छंद मात्र नवा होता.
काटकसर आणि बचतीचा,
संस्कारच चिरकाल होता.

वापरा आणि फेकून घ्या.
याचा हल्ली जमाना आलाय.
किंमत नाही वस्तूंची म्हणून,
न्याव्याचा कचरा झालाय.


सुई धागा हरवला नाही,
पण तो हल्ली कोण गजेत नाही,
फाटलेली नाती आणि वस्तू,
खरतर कोणीच शिवत नाही!!