வானவில்லை வளைத்து
மெல்லிய இடையாக்கியவள்...
சூரியனை நெற்றி பொட்டாக இழுத்துக் கொண்டாள்...
மலர்ந்த தாமரை மொட்டிற்கு வனப்பைக் கூட்டியது அவள் கார்மேக குழல்...
முக பாவனைக்கெல்லாம் உணர்ச்சிக்கும் வில் புருவங்கள்...
குறி பார்த்து வசைப்படுத்தும் மை விழிகள்...
மெழுகுருக்கி தங்கம்
கலந்த கன்னம்...
பவழ இதழ் அதில் மேல் பனித்துளி...
அணிகலன் ஏதும் வேண்டாம் அத்தனை செழிப்பும் அவள் சங்குக் கழுத்திலே...
உயிரைப் பறிக்கும் தேகம்...
மல்லிகைத் தேவையில்லை மணம் வீசும் அவள் ஸ்பரிசம்...
மொழிந்தால் இசை...
மௌனித்தால் அமைதி...
சிறிது நேர துனைவி
காதல் தொல்லை இல்லாமல்...
நாழிகைகள் நகராது இருந்தால் சொர்கமே...
என் மனம் போன...